του Γιώργου Κορδομενίδη
Η γιαγιά Ελένη Κορδομενίδου (η θρυλική «Μπαρμπούναινα», καθότι κοκκινοτρίχης ο παππούς Γιώργος Κορδομενίδης, εξ ου κι εγώ κάποτε «το Μπαρμπουνάκι»!) έφτασε με τον άντρα της και τα παιδιά της από την Κωνσταντινούπολη στην Αιδηψό. Εκεί έθαψε το νεογέννητο, τελευταίο της παιδί, τη Σοφούλα, που δεν άντεξε τις κακουχίες του ταξιδιού. Ο πατέρας μου πέθανε με τον καημό της Σοφούλας, που δεν την είδε να μεγαλώνει.
Στο πρόσωπο καθενός από τα νεκρά παιδιά που ξεβράζει το Αιγαίο βλέπω τη Σοφούλα, που θα είχε γίνει θεία μου, αν είχε προλάβει να ζήσει και να μεγαλώσει.
Ο συνονόματος παππούς μου, μεγαλοτσιφλικάς στον Πύργο, στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης, όταν τριγυρνούσε στο κτήμα καβάλα στο άλογο και με μπότες ψηλές ίσαμε το γόνατο, δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα έρθει μια μέρα που θα μπει, με την κυρά του και τα παιδιά τους, σ' ένα καράβι για να φτάσει στην Ελλάδα, ν' αναγκαστεί να δουλεύει ως οικοδόμος και να πεθάνει από πνευμονία, αμάθητος σε τέτοια ζωή, λίγο καιρό αργότερα. Τον σκέφτομαι, κι αυτόν και την τέως αρχόντισσα γιαγιά μου, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, βλέποντας τους πρόσφυγες που εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή, όχι τόσο για τους ίδιους όσο για τα παιδιά τους.
* «Είναι κροκοδείλια τα δάκρυα για τα νεκρά παιδιά στις ακτές του Αιγαίου. Τα νεκρά παιδιά έχουν τη συμπάθεια όλων, όμως τα ζωντανά παιδιά που έρχονται κατά δεκάδες χιλιάδες και στοιβάζονται στο δρόμο της προσφυγιάς δεν τα συμπαθεί κανείς.»
Αλέξης Τσίπρας, στην Ώρα του Πρωθυπουργού, 30.10.2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου