Θέλω να έρθεις να παίξουμε
να ξεχάσω πως κι εγώ ανήκω πλέον στους «μεγάλους»
να γίνουμε πουλιά να πετάξουμε κοντά στον ήλιο
να χτίσουμε κάστρα στην άμμο
να ’χει το κύμα κάτι ν’ αγκαλιάσει.
Καμιά φορά σκέφτομαι πως θα ’ταν
καλύτερο να γκρεμίσουμε τον κόσμο
και να τον ξαναφτιάξουμε απ’ την αρχή.
ή να μην τον ξαναφτιάξουμε καθόλου.
Δεν ωφελεί.
Δεν ξέρω ―μη με ρωτάς εμένα―
τα δικά μου τα σπασμένα κανείς δεν τα ένωσε
τα ψηλαφώ στα σκοτεινά
γέμισαν αίματα τα χέρια μου
και τα μάτια μου δάκρυα.
Με γαλάζιο χρώμα θα ποτίσουμε τον κόσμο όταν τον ξαναφτιάξουμε,
και με πράσινο, όπως εκείνα τα δεντράκια που φύτεψα στην αυλή
να μου θυμίζουν ότι κάτι μέσα μου, μπορεί ν’ ανθίσει
ακόμη.
Γιατί το γκρίζο έχει φωλιάσει στην ψυχή μας
και λίγο λίγο την κατατρώει.
Ψάχνω κάπου να γείρω το κεφάλι μου.
Όχι, όχι, μη φοβάσαι, δεν έχουν βάρος οι σκέψεις μου
είναι σαϊτιές, δρασκελούν μέσα μου παντού
πετούν ασταμάτητα
προσπαθώντας να δραπετεύσουν
μέσα απ’ αυτήν τη φυλακή
που όλο τις συντρίβει.
Θέλω να έρθειςνα παίξουμε.
Ο Αβραάμ Αθανασιάδης είναι 19 ετών, φοιτητής στο Τμήμα Φιλοσοφίας & Παιδαγωγικής του Α.Π.Θ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου