Δεν βγαίνω πια.
Φοβάμαι
τις σιωπές των ανθρώπων
την άνευ όρων παράδοση
στα κενά της ψυχής.
Γιατί ζωή χωρίς έρωτα
δεν γίνεται.
Ζωή χωρίς πάθος
δεν πρέπει να υπάρχει.
Σαν τον μουσικό
που γίνεται ένα με τις παρτιτούρες του
σαν τον ζωγράφο
που κινείται στους πίνακές του
σαν τον ποιητή
που υπάρχει στις λέξεις του.
Γιατί χωρίς πάθος
η μουσική θα ήταν μόνο νότες.
Οι πίνακες
μόνο γραμμές
και τα ποιήματα
σκέτες λέξεις.
Γι’ αυτό κι εγώ
θέλω να γίνω μουσική
για να δίνω ρυθμό στα κορμιά των ανθρώπων.
Να γίνω πίνακας
να διεισδύω στα μάτια τους
να γίνω ποίημα
για να είμαι οι λέξεις στα χείλη τους.
Φοβάμαι πια.
Το μόνο που ακούω είναι σιωπές.
Βέρα Πολέμη, 40 ετών. Σπούδασε ιταλική φιλολογία. Δημοσιεύει για πρώτη φορά.
2 σχόλια:
Απλοτητα γλώσσας,αμεσοτητα στο να επικοινωνεί τη σκέψη και το συναίσθημα που κουβαλά! Αγγίζει το μέσα
Σας ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σας.
Δημοσίευση σχολίου