του Γιώργου Κορδομενίδη
Έχω όλα, νομίζω, τα βιβλία του Γιώργου Ιωάννου ― τα παλαιότερα όχι στην αρχική τους έκδοση αλλά σε κάποια μεταγενέστερη ανατύπωση ή επανέκδοση από άλλον εκδότη, όπως και σχεδόν όλα τα βιβλία που γράφτηκαν γι' αυτόν.
Ωστόσο, από τα δικά του βιβλία, που πιάνουν σχεδόν ένα ολόκληρο ράφι στη βιβλιοθήκη μου, μόνο τέσσερα έχουν αφιέρωση.
Οι τέσσερις αυτές αφιερώσεις, τώρα που τις ξανακοιτώ και τις ξαναδιαβάζω, γίνονται αναβαθμοί που δείχνουν τα στάδια της φιλίας μας: η πρώτη από αυτές γράφεται προτού ακόμη συνανηθούμε από κοντά· η δεύτερη τη μέρα της πρώτης μας συνάντησης (1.5.1982), στη Θεσσαλονίκη· είχε προηγηθεί αλληλογραφία μερικών μηνών, στην οποία, κατά κάποιον τρόπο, "συστηνόμασταν" ο ένας στον άλλο.
Λυπάμαι τώρα που δεν φρόντισα να κρατήσω αντίγραφα από τα δικά μου γράμματα ή μπιλιέτα, για να "ανακαλύψω" τον άνθρωπο που ήμουν τότε, λίγο πάνω από τα 25 μου χρόνια.
Όπως λυπάμαι που δεν έχω βγει μία φωτογραφία μαζί του.
Η πρώτη αφιέρωση. Δεν έχουμε μέχρι τότε συναντηθεί από κοντά,
είμαι ακόμη «κύριος Κορδομενίδης».
Η δεύτερη αφιέρωση, κατά την πρώτη μας συνάντηση στο σπίτι της Αγίου Δημητρίου,
όπου κατοικούσαν η μητέρα του και η αδελφή του με τον σύζυγό της.
Εκεί θα ηχογραφήσουμε την πρώτη και μοναδική μας συνομιλία για την εκπομπή μου στο ραδιόφωνο, που θα μεταδοθεί λίγο αργότερα, μοιρασμένη σε δύο διαδοχικά προγράμματα.
"Σπασμένη" επίσης θα δημοσιευτεί: ένα μέρος στο αφιέρωμα του περιοδικού
Το Δέντρο στη Θεσσαλονίκη, το 1985, που εκείνη τη χρονιά γιόρταζε
τα 2.300 χρόνια από την ίδρυσή της· το υπόλοιπο στο τεύχος 2 του Εντευκτηρίου,
στις Σελίδες για τον Γιώργο Ιωάννου, το πρώτο αφιέρωμα του περιοδικού σε συγγραφέα.
Μετά την ηχογράφηση, θα μου προτείνει και θα βγούμε μια μεγάλη βόλτα στην πρωτομαγιάτικη Θεσσαλονίκη, με πλήθος ανθρώπινο στους δρόμους, λίγη ώρα μετά
την καθιερωμένη εργατική συγκέντρωση και πορεία.
Η τρίτη αφιέρωση: η «αγάπη» της δεύτερης αφιέρωσης εδώ
αναβαθμίζεται σε «πολλή αγάπη».
Η τέταρτη και τελευταία αφιέρωση, γραμμένη
κατά την πρώτη μου επίσκεψη στο σπίτι του,
στην αθηναϊκή οδό Δεληγιάννη.
Τότε θα μου γνωρίσει και την ιδιοκτήτρια
του σπιτιού στο οποίο έμενε, την Αρλέττα.
Παραδόξως, εδώ η λέξη «αγάπη» δεν αναφέρεται,
ωστόσο ήδη θέρμαινε ευεργετικά τη σχέση μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου