Γυναικοκτονία και «ασυνάρτητη επαρχία»

-->

Υποθέσεις χωρίς καμία απάντηση

γράφει η Ελένη Χοντολίδου

Βίαιος άντρας στην ελληνική επαρχία, βίαιος και βιαστής.

☛  Να υποθέσουμε ότι δεν βιάζει μόνον ξένες γυναίκες, σωστά; Τι στο καλό την έχει τη δική του στο σπίτι;

☛  Να υποθέσουμε ότι κάποιος από την οικογένεια έχει καταλάβει ότι ο νέος αυτός έχει "περίεργη" συμπεριφορά;

☛  Να υποθέσουμε ότι οι γείτονες κάτι έχουν καταλάβει;

☛  Να υποθέσουμε ότι η γυναίκα του μίλησε και δεν την άκουσαν («τι θα πει ασκεί βία, άντρας σου είναι»); Ή

☛  Να υποθέσουμε ότι δεν μίλησε η γυναίκα του γιατί έχει ενσωματώσει την παραπάνω παράλογη "λογική";

☛  Να υποθέσουμε ότι η κοινωνία αυτή δεν έχει ακούσει τίποτε για τα δικαιώματα των γυναικών, για τη βία μέσα στον γάμο που δεν νομιμοποιείται;

Υποθέσεις που δεν έχουν προφανή απάντηση. Από όλους τους εμπλεκόμενους, όχι, δεν συμπονώ πιο πολύ την αδικοχαμένη και ελεεινά βασανισμένη βιολόγο. Μίλησαν όλοι γι' αυτήν. Για την κακιά στιγμή, για τη βιαιότητα, για την αδικία. Προφανώς αισθάνομαι άσχημα γι’ αυτήν.

Εγώ εστιάζω στο μικρό κορίτσι, με δύο μικρά παιδιά που καταστράφηκε η ζωή της για πάντα. Για τα παιδιά της που ίσως ήδη έχουν εκτεθεί στην τυφλή βία του πατέρα πολλές φορές. Ανησυχώ για το μέλλον τους στο μικρό χωριό: «τα παιδιά του βιαστή και φονιά».

Ανησυχώ για τις ανύπαρκτες ψυχιατρικές δομές, ειδικά στην επαρχία. Ειδικά σ’ αυτήν. Ανησυχώ που κάνουν θεραπεία κυρίως όσοι δεν τη χρειάζονται. Ας κρατήσουμε ενός αιώνα σιγή για τις γυναίκες με το σκυμμένο κεφάλι, τις σιωπηλές, τις υποταγμένες, αυτές που υφίστανται τη βία του αρσενικού, αυτές που δεν θα υπερασπιστεί κανένας αδελφός και δεν θα σώσει κανένας πατέρας.

Ξαναγυρνάω στην ένοχη απραξία μου με τη σκέψη ότι κάτι πρέπει να κάνουμε. Εμείς που έχουμε καταλάβει, εμείς που δεν θα μας άφηνε σε βίαιο περιβάλλον ο πατέρας και τα αδέλφια μας, εμείς, οι τυχερές, οι μορφωμένες, με δυνατότητα παρέμβασης και δημόσιου λόγου.

---

«ασυνάρτητη επαρχία» στον τίτλο: Από την Πρωτομαγιά του Διονύση Σαββόπουλου.