Ανώνυμης
Πεθαίνεις
στ’ αλήθεια δυο φορές:
Την
πρώτη όταν πεθαίνεις
και
τη δεύτερη όταν το όνομά σου λέγεται για τελευταία φορά
Ένο Αγκόλι
(Ποιητικό Αίτιο, Εκδόσεις Εντευκτηρίου 2015 )
Θυμάμαι
το πρώτο Pride: Αγίας Σοφίας, λίγο πριν ξεκινήσουν
οι ομιλίες. Είμαι με τον αδελφό μου και μια φίλη με το σκυλάκι της. Κοιτάζω
γύρω μου, βλέπω γνωστούς, μιλάμε, χαιρόμαστε, έχουμε μια αδημονία και έξαψη για
αυτά τα πρώτα μας βήματα. Κάπου εκεί κοντά μου τις βλέπω και τις παρατηρώ:
αεικίνητες, πολύχρωμες, χαμογελαστές. Kοιτάζουν γύρω τους και στο βλέμμα τους μπορώ
ίσως να αντιληφθώ πώς αισθάνονται: «Επιτέλους». Μετά από τόσα χρόνια.
«Επιτέλους».
Πρώτο
βήμα, δεύτερο βήμα. Αρκετές φορές τα βήματά μας μπλέκονταν. Τις πέτυχα
μέχρι τον Λευκό Πύργο: άλλες φορές περπατούσαν μέσα στην πορεία, άλλες φορές στο
κράσπεδο της παραλίας φωτογραφίες, σχόλια και χαρά.
Χαρά
στα πρόσωπά τους.
Πρώτο
βήμα, δεύτερο βήμα. Pride 2014. Δεν είναι πουθενά. Πριν από έναν μήνα περίπου
είχα πάει στο βιβλιοπωλείο. Τα παιδιά της γειτονιάς παρουσίαζαν τη δική τους
Κοκκινοσκουφίτσα. Στα βήματά μου μαθαίνω πως υπάρχει ένα πρόβλημα υγείας.
Πρώτο
βήμα, δεύτερο βήμα. Pride 2015. Σε μια εβδομάδα από τώρα. Θα μαζευτούμε και θα
δηλώσουμε τη περηφάνια μας, για εμάς, γι΄ αυτό που είμαστε, γι' αυτό που
υπήρξαν άλλοι πριν από εμάς. Και τα βήματά μας θα ακουστούν και θα φτάσουν στα
αυτιά μιας πόλης που τα ξορκίζει με αγρυπνίες.
Αυτά
τα βήματά μας να τα αφιερώσουμε στους ανθρώπους που τα δικά τους βήματα τα
έζησαν με τρόπο ουσιαστικό, έζησαν μια ζωή άξια και με ουσία και με τόση
εκκωφαντική επίδραση που ο απόηχός τους ακόμη βουίζει στα αυτιά μας.
Σας
παρακαλώ: να μη ξεχάσουμε τα βήματά μας να μας φέρουν στην «Πυξίδα» της καρδιάς
μας. Τόσα βήματα θα κάνουμε το Σάββατο εξάλλου...
(Για
την αντιγραφή: Τέλλος Φίλης )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου