Η Μάου

της Βάνας Χαραλαμπίδου

πηγή: http://www.parallaximag.gr

Πρωτοήρθε μικρούλα, λίγων  μηνών. Διάλεξε μόνη της το σπίτι και τους ανθρώπους του. Ένα υπέροχο πλάσμα. Αθόρυβο, ευγενικό με αριστοκρατική συμπεριφορά. Πιστό και αφοσιωμένο. Σε υποδεχόταν πάντα μ’ ένα μοναδικό και χαμηλόφωνο μάου… Κι έτσι της βγήκε το όνομα. Μάου. Αργότερα σ’ ένα ντοκιμαντέρ μάθαμε πως στην αρχαία Αίγυπτο λατρευόταν η θεά Μάου για την οποία υπήρχε και ιερό! Πρασινομάτα, με μακριά πόδια, πανέξυπνη, ολέθρια ερωτιάρα, τρυφερή και προπάντων κυνηγός. Δεν άφηνε στην επικράτεια της φίδι, ποντικό κάθε μεγέθους, σαύρα, ακρίδα, ούτε πουλί πετάμενο. Κι όσο την τάιζες και την περιποιόσουν, τόσο - για να στο ξεπληρώσει - σου έφερνε στην πόρτα το κυνήγι της ημέρας. Την διεκδικούσε όλη η γειτονιά. Αλλά εκείνη είχε κάνει την επιλογή της. Και σε τιμούσε με την απόλυτη εμπιστοσύνη της. Ήξερε πως δεν θα την βρέξεις ούτε κατά λάθος, πως δεν θα την καταπιέσεις για τίποτα, πως δεν θα αγγίξεις τα μωρά της που στα έφερνε εξάδες για να σου δείξει τα κατορθώματά της. Τα μεγάλωνε με αγάπη και αυταπάρνηση στο παρτέρι κρυμμένα κάτω από τις φυλλωσιές των λουλουδιών. Και τα έβλεπες να κολλούν πάνω της και να τη βυζαίνουν, να της πίνουν και το αίμα μαζί με το γάλα, κι αυτή μικροκαμωμένη και πάντα αδύνατη να τα φιλά και να τα γλύφει με τρυφερότητα, να τα καθαρίζει και μετά να τα εκπαιδεύει μέρα με τη μέρα, να τα μαθαίνει να κυνηγούν, να παίζει ατελείωτα μαζί τους… Τις νύχτες πολλές φορές έβλεπες το σχήμα της να διαγράφεται έξω από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας, για παρέα ή για να σε προσέχει, ποιος ξέρει πώς το ένιωθε…

Είχε το απόλυτο ελεύθερο να αποφασίζει εκείνη ποιες από τις  γάτες της περιοχής θα εισχωρούν  στην επικράτειά της και πόσο θάρρος θα παίρνουν. Εμάς δεν μας έπεφτε λόγος… Ερωτευόταν αδιάκοπα. Κι όποιον ερωτευόταν τον άφηνε να τρώει από το πιάτο της… Ήταν ο γαμπρός… Κάθε έρωτας και μια γέννα. Αλλεπάλληλες γέννες. Πάντα σε κοντινές κρυψώνες που μόνο αυτή ήξερε. Όταν δεν ήταν έγκυος, ήταν μικρομάνα. Έλεγαν όλοι πως πρέπει να στειρωθεί για να ζήσει πολλά χρόνια. Αλλά πώς να στειρώσεις ένα πλάσμα τόσο αφοσιωμένο στα παιδιά του…

Στην τελευταία γέννα  έφερε μόνο δύο μωρά. Σχεδόν εννιάχρονη πια, αδύναμη κι εξαντλημένη παρά τις περιποιήσεις, παραχωρούσε το πιάτο της για να φάνε, να μεγαλώσουν και να ξεκολλήσουν από πάνω της. Πρόλαβε να τους δώσει και τα πρώτα μαθήματα κυνηγιού. Ύστερα ένα βραδάκι, κουρασμένη και βαριά, στάθηκε στη γωνιά του σπιτιού, βεβαιώθηκε ότι ήρθε το αυτοκίνητο που περίμενε, κι αντί να ακολουθήσει κατά πόδας περιμένοντας το βραδινό φαγητό, πήρε το δρόμο προς τα κάτω και δεν ξαναγύρισε.  Είπαμε θα φυλάει υπομονετικά έξω από καμιά ποντικοφωλιά, όπως έκανε συχνά. Όμως όχι. Παρέδωσε πρώτα τα παιδιά της σ’ αυτά που θεωρούσε τα καλύτερα χέρια και με απόλυτη αξιοπρέπεια εξαφανίστηκε από τη ζωή μας το ίδιο σιωπηλά όπως είχε έρθει κι όπως είχε ζήσει.