ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ∆ΑΜΙΑΝΙ∆Η
ΤΑ ΝΕΑ, 9 Φεβρουαρίου 2011
Οι µέρες περνάνε και στο Μέγαρο Υπατία τα µάτια των απεργών αρχίζουν να θαµπώνουν και να µην µπορούν πολύ καλά να ξεχωρίσουν τα λευκά αγάλµατα γύρω τους.
Αποκτά κάτι τραγικό αυτή η µάταιη πολυτέλεια. Αλλά αν δεν έχουµε πια άλλο συναίσθηµα απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους που παίζουν τη ζωή τους κορόνα - γράµµατα, µήπως να θυµηθούµε τα συναισθήµατα για τα αγάλµατα; Αυτά που µάθαµε να θαυµάζουµε και να σεβόµαστε παιδιόθεν.
Είπαµε πολλά για το λάθος της αναζήτησης ασύλου στη Νοµική. Καταδικάσαµε, αναλύσαµε και ξανακαταδικάσαµε.
Επαινέσαµε την ψυχραιµία των πολιτικών και λοιπών αρχών που κατάφεραν να ξεπεράσουν τον σκόπελο χωρίς βία. Αλλά τώρα πουοι µέρες περνάνε τι γίνεται;
Αυτοί οι άνθρωποι που κατάφεραν να βγουν από τη Μασσαλίας αναίµακτα, πρέπει να µείνουν να πεθάνουν στην Πατησίων; Υπάρχουν επίσης οι Αφγανοί µε τα ραµµένα στόµατα στα Προπύλαια. Εκείνοι είχαν διαλέξει άλλο δρόµο διεκδίκησης. Εκεί δεν πάνε τα κανάλια, δεν κινδυνεύει το άσυλο, δεν καλούνται ΜΑΤ, δεν ανακατεύεται ο πρύτανης. Ο καιρός και γι’ αυτούς περνάει, το σώµα τους χτυπιέται κάθε µέρα µε την ακινησία των διαδικασιών. Θα δοθεί το άσυλο;
Κοίταξαν τα χαρτιά; Πού βρίσκονται οι αιτήσεις; Σε ποια γραφειοκρατία έχουν σκαλώσει; Στο µεταξύ ο οργανισµός τους καταναλώνει µυϊκή µάζα. Κι ο οργανισµός της πόλης καταναλώνει αδιαφορία και βαρβαρότητα. Αφοµοιώνει την ιδέα πως ο νόµος είναι στ’ αλήθεια αυστηρός για ξένους χωρίς δικαιώµατα. Κι ας παίζεται η ύπαρξή τους. Γυρνάµε και φωνάζουµε έξαλλοι για τα διόδια, τα εισιτήρια, τις περικοπές, το άνοιγµα των επαγγελµάτων, την αύξηση του ΦΠΑ, το Μνηµόνιο, τις ταµειακές και οι άλλοι αργοπεθαίνουν σιωπηλοί, µε στόµατα ραµµένα. Μας ξύπνησαν τα ρατσιστικά ανακλαστικά όταν µπήκαν στη Νοµική. Αλλα ανακλαστικά δεν έχουµε; Ανθρωπιστικά ανακλαστικά, αλληλεγγύης ανακλαστικά; Τόση νοµική επιστήµη, τόσο έντονη πολιτική ζωή δεν µπορεί να βρει λύση που θα ταιριάζει σε κάποια καλύτερη ιδέα για τον εαυτό µας, τον ανθρωπισµό που νοµίζουµε ότι διαθέτουµε;
3 σχόλια:
Η κυρία Δαμιανίδη πρέπει να αποφασίσει αν προτείνει να καθόμαστε στ' αυγά μας, όπως έγραφε πριν δύο μήνες, ΕΔΩ, στο "Προσωπικό μανιφέστο της αποχής από πορείες και απεργίες", ή αν άλλαξε θέση και νομίζει πως πρέπει να είμαστε ενεργοί πολίτες, όπως φαίνεται να προτείνει τώρα.
Ακόμα, έχω να σημειώσω πως δεν "είπαμε πολλά για το λάθος της αναζήτησης ασύλου στην Νομική". Καλό θα είναι να αποφεύγει να γενικοποιεί την προσωπική της άποψη ως πλειοψηφική (δήθεν), ώστε να της προσδώσει ορθότητα.
Tέλος, δεν καταλαβαίνω σε ποιους απευθύνεται ούτε ποια είναι η θέση της και η πρότασή της. Εκτός αν ως συμπαράσταση εννοεί την επαγγελματική συγγραφή άρθρων-εκθέσεων ιδεών.
Δεν καταλαβαίνω σε τι ακριβώς συνίσταται η αντίρρησή σας. Η Δαμιανίδη (αν και δεν είναι ο ρόλος μου να την υπερασπιστώ ή να τη διερμηνεύσω) δεν καλεί τους πολίτες να αναλάβουν δράση προς κάποια κατεύθυνση. Διαρωτάται για τα μονόπλευρα ανακλαστικά (μιας μεγάλης μερίδας της κοινωνίας μας). Έχετε αντίρρηση ως προς αυτό;
Αγαπητό Εντευκτήριο,
αντίρρηση ως προς το να διερωτάται κανείς για ό,τι νομίζει, όχι δεν έχω, βέβαια. Όπως δεν έχω και καμμία αντίρρηση ως προς το ότι πολλοί άνθρωποι κινητοποιούνται, κυρίως από τα δικά τους ταξικά προβλήματα, και ακόμα περισσότερο όταν ζουν σε δύσκολες εποχές. Έτσι στην δική σας ερώτηση, έτσι όπως μου την υποβάλλετε, αποκομμένη από το σύνολο των πολιτικών τοποθετήσεων της κυρίας Διαμιανίδη, απαντώ "όχι, δεν έχω αντίρρηση. Καμμία".
Η αντίρρησή μου συνίστασται ως προς το ότι η κυρία Δαμιανίδη διερωτάται για τα μονόπλευρα ανακλαστικά των άλλων, ενώ και η ίδια πράττει το ίδιο ακριβώς. Αν διαβάσετε το λινκ που σας παραθέτω θα διαπιστώσετε ότι όχι μόνον δεν συγκινείται από τα προβλήματα των όποιων απεργών (απεργία = συνταγματικό δικαίωμα), ή των ανθρώπων που διαδηλώνουν στο πλαίσιο των δημοκρατικών δικαιωμάτων τους για ό,τι τους πλήττει άμεσα - οικονομικώς και κοινωνικώς - αλλά συνδέει τους αγώνες τους με τις βίαιες εκδηλώσεις εγκληματιών που αμαυρώνουν σκόπιμα τους αγώνες τους. Επειδή λοιπόν, ο κάθε μπλόγκερ γράφει την ιστορία του και δεν χαρακτηρίζεται από δύο ξεκομμένες προτάσεις, επιτρέψτε μου να κρίνω ότι και η κυρία Δαμιανίδη συγκινείται επιλεκτικώς και να βρίσκω τις θέσεις της ασυνεπείς. Αφού, λοιπόν, τις διάβασα εδώ και είδα πως έχετε ελεύθερα σχόλια, νομίζω πως μπορώ να γράψω ελεύθερα την άποψή μου.
Ευχαριστώ και συγχωρείστε μου την καθυστέρηση της απάντησής μου στο σχόλιό σας.
Δημοσίευση σχολίου