Φεγγάρι
Πάντα υποσχόμενα είναι τα πρωινά
Αρκεί να έχει εκθρονιστεί εγκαίρως
το φεγγάρι.
Χωρίς να υπενθυμίζει κάθε τόσο
ότι αποτυγχάνει η νύχτα.
Εξάλλου φθείρεται και το φεγγάρι
από την τόση ορατότητα
γίνεται καπνός
Φεύγει μετανάστης
για άλλα σύννεφα
άλλες στιγμές να απασχολήσει.
Πάντως πολύ πειθαρχημένα στέκεται.
Μάλλον γιατί είναι άψυχο.
Νηστεία
Όπου βλέπω αγκάθι,
κρύβεται το άνθος
Κι όπου ακούω αγάπη,
χτενίζεται ο τρόμος
Να βγει στο δρόμο ως δέλεαρ
Γεμίζοντας τις χούφτες καραμέλες
Και τότε ποιος θα εμφανιστεί να με αποτρέψει;
Αλήθεια, αν τόσο κόστιζε το τέλος,
δεn θα σε αγόραζα αρχή
θα έμενα πάνω στα κλαδιά του αορίστου.
Έτσι, δεν θα είχα ως δικαιολογία τη δύσπνοια.
Κι ας αρνιόταν πεισματικά το σκοτάδι να νηστέψει.
Κοιτώντας το θα φώναζα
πως γνήσια νηστεία είναι
να ενδίδεις στο
ανθρώπινο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου