γράφει ο Θάνος Λουμπρούκος
Εκείνο το βλέμμα του
εκείνο το βλέμμα του δεν
θα το ξεχάσεις ποτέ.
Ευθυτενής και σίγουρος
κοίταζε τη ρίζα της ελιάς
και το καψαλισμένο πεύκο.
Τις σηκωμένες πλάκες
από το πεζοδρόμιο.
Κι εσύ άκουγες το “Πέραμα”
με τη Βίκυ Μοσχολιού
και σκεφτόσουν πόσο πολύ εκείνος
έμοιαζε του Ξέρξη.
Πόσο μόνη η ζωή του
στο άδειο παράθυρο
που εκείνος στεκόταν.
Και βρήκες κοινά στοιχεία.
Κάπου βρήκες τη Βίκυ Μοσχολιού
μέσα στους τόσους Πέρσες.
Εκείνος ατένιζε τη ζωή που δεν
περνούσε από μπρος του
με ακίνητα τα μάτια του.
Το βαθύ του βλέμμα το σίγουρο
δεν θα το ξεχάσεις ποτέ.
[ διαβάστε το ποίημα με την παρακάτω ηχητική υπόκρουση ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου