Παραμονή Πρωτοχρονιάς

γράφει ο Τέλλος Φίλης

Ούτε κι εγώ κατάλαβα
πώς έγινε...
Απόψε έμεινα μόνος ώρα πολλή
και σκέφτηκα

Πέρασαν λέξεις για επίσκεψη
και μετά κάποιες κινήσεις
αργότερα ―όταν το κέφι ανέβηκε―
πέρασαν τα σώματα
δυο-τρεις εντάσεις
κάνανε τα σχετικά
να ζεσταθεί η ατμόσφαιρα
πάρτι κανονικό

Παράξενο
περάσανε και σώματα
αδρά διαγράφονταν οι σιλουέτες
...πρόσωπα όχι
δεν πέρασε κανένα
― η μνήμη η άτιμη
όταν θέλει επιδέξια
πώς καταφέρνει
επιλεκτικά
και διαγράφει
τραύματα

Πιο πολύ οι λέξεις
λοιπόν κυκλοφορούν
στην ατομική μου δεξίωση
βράδυ παραμονής
μες  στη μοναχική μου ατμόσφαιρα
Και δώσ’ του να μου θυμίζουν
υποσχέσεις
και προτροπές
και νέα ξεκινήματα.
Κάποιους θαμμένους οριστικά στόχους
να μου θυμίζουν
να θυμίζουν
θυμίζουν
― ή έτσι να νομίζουν

Όχι, μωρέ, δεν έκλαψα
περασμένα ξεχασμένα
απλά
οξυγονοκόλλησα το χθες με το παρόν
―ξέρετε εσείς― με τούτο το μπλε οξυγόνο
που τελευταία ενέσκυψε στην πόλη
Ανεπιτυχώς

Ύπνος να μη με πιάσει
Ούτε το μάτι το κακό

Τις κάθισα απέναντι μου
τις περιποιήθηκα
και μετά τις ξεπροβόδισα
από το παράθυρο
που βλέπει στον ακάλυπτο
να φύγουν

Στον ουρανό ετούτης της παραμονής, να πετάξουν
μέσα στην υγρή νύχτα
αλλού να πάνε
να προλάβουν κι άλλους
να αναστατώσουν

Γιατί πιο πολύ και από τα πρόσωπα
Κι από τα σώματα
Κι απ’ τις κινήσεις

Οι ανέστιες λέξεις
είναι που πληγώνουν πιο πολύ
οι λέξεις
που δεν ξέρεις ούτε τη διεύθυνσή τους
να πας να ζητήσεις εξηγήσεις
μήπως τελικά
και κοιμηθείς
ψιθυρίζοντας "καλή χρονιά"

Τέλλος Φίλης