Κοιμάμαι κι ονειρεύομαι τον κόσμο
τον κόσμο αυτόν της λύπης δίχως λύπη,
τον κόσμο αυτόν του πόνου δίχως πόνο,
τον κόσμο που αρρωσταίνει στην ψυχή μου
χωρίς αρρώστια μέσα στην ψυχή μου.
Μεγάλη άνασσα, μητέρα των θεών,
της πλησμονής μητέρα και του πένθους,
δώσε μου τη γαλήνη του θανάτου,
τον ύπνο τον βαθύ τον δίχως όνειρα·
πάρε από μέσα μου τη μαύρη νύχτα,
να πορευτώ κι εγώ στο δρόμο της ψυχής,
από τη Θήβα στη βαθιά γαλήνη.
Πάρε τη γνώση, δωσ’ μου τη γαλήνη,
τον ύπνο τον βαθύ τον δίχως όνειρα.
[Εντευκτήριο, τχ. 67, Δεκέμβριος 2004]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου