πηγή: odromos.wordpress.com
Τι
θα κρατήσω από το χρόνο που φεύγει; Πολλά και αρκετά σημαντικά. Το
γεγονός πως αναγκάστηκα, σχεδόν βίαια, να φύγω από τη χώρα που έκανα
δεύτερη πατρίδα μου, μετά από 21 χρόνια. Μια δεύτερη μετανάστευση – όσο
κι αν διαφέρει αρκετά από την πρώτη, και πήγα σε μια πολύ οργανωμένη
χώρα, με πολύ καλύτερες συνθήκες από εκείνες που συνάντησα όταν πήγα
πρώτη φορά στην Ελλάδα- δεν παύει να είναι επώδυνη. Για διαφορετικούς
λόγους από εκείνους της πρώτης. Θα θυμάμαι την τεράστια συμπαράσταση από
χιλιάδες άγνωστους ανθρώπους, όταν μαθεύτηκε η απόφαση για την οικειοθελή αναχώρηση
τον Μάιο. Την έμπρακτη συμπαράσταση ενός ανθρώπου, επίσης, της Εύας
Αυγερινού, που έκανε τα πάντα για να με φέρει στη Σουηδία. Αλλά και
αυτούς που, με τη συμπαράστασή τους, έκαναν εφικτό και πραγματικότητα το
ταξίδι εδώ.
Θα θυμάμαι έντονα, τη θυσία των Hamayun και Wakar στο Κρυονέρι, και το γεγονός πως ήμουν ο δημοσιογράφος που με αποκλειστικά ρεπορτάζ,
έκανα γνωστές πολλές πτυχές αυτής της υπόθεσης, ”έδωσα” ονόματα στα
παιδιά που θυσιάστηκαν, δημοσίευσα τις φωτογραφίες τους και τέλος,
έκανα τα πάντα, μαζί με άλλους που κινητοποίησα, να μαζευτούν τα χρήματα
που χρειαζόντουσαν να πάνε οι σoροί τους στο Πακιστάν.
Θα θυμάμαι πως ήμουν ο πρώτος δημοσιογράφος που έγραψα, σε αποκλειστικότητα, για την ποινική δίωξη που αντιμετώπιζε ο εκπρόσωπος τύπου της “χρυσής αυγής” ,
μια εβδομάδα πριν της πρώτες εκλογές του Μαϊου, για συνέργεια σε
ληστεία, ξυλοδαρμό, οπλοχρησία, οπλοκατοχή κλπ. Τότε, ακόμα και τη φάτσα
του δεν ξέραμε.
Δεν θα ξεχάσω πως για πρώτη φορά, οι
Έλληνες έβαλαν με τη ψήφο τους, τους ναζί στη Βουλή. Το ότι οι ναζί
πήραν ψήφους ακόμα και σε τόπους που ακόμα δεν έχουν σβήσει οι φωτιές
του ολοκαυτώματος των χιτλερικών που αυτοί θαυμάζουν, δεν μπορεί και
αυτό να ξεχαστεί. Θα θυμάμαι την κοινωνική κατάρρευση και την
ανθρωποφαγία που ξέσπασε στην Ελλάδα. Τη βία. Γενικά αλλά ειδικότερα τη
ρατσιστική βία. Τα αποτρόπαια εγκλήματα όπως αυτό της Πάρου και της
Ξάνθης. Τις αυτοκτονίες. Τις απώλειες μεγάλων ανθρώπων της τέχνης και
του πολιτισμού όπως ο Θ. Αγγελόπουλος. Την κατάρρευση αρκετών “μύθων”
της πολιτικής επιχειρηματικής και κοσμικής ζωής στην Ελλάδα . Ο
Κορυδαλλός έγινε η “Μύκονος των φυλακών”. Και πάρα πολλά άλλα που δεν
είναι ούτε η ώρα και ούτε η ανάγκη να απαριθμήσω.
Αλλά πάνω απ’όλα το 2012 θα το θυμάμαι
για μια προσωπική απώλεια. Έχασα τον πατέρα μου, στις 26 Νοεμβρίου.
Όλα τα άλλα γεγονότα του 2012 πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Και τα πάντα, μπροστά
στην απώλεια των γονιών μας, φαίνονται τόσο μικρά.
Καλή νέα Χρονιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου